Μαραθώνιος: Ένα τεστ μυαλού παρά σώματος

Ασχολούμαι με τον αθλητισμό από τα πολύ μικρά μου χρόνια. Έκανα πολλά και διάφορα αθλήματα αλλά στο τέλος «κόλλησα» με ένα άθλημα το οποίο δεν είναι τόσο διαδεδομένο. Κάνω κωπηλασία τα τελευταία 8 χρόνια με εντατική προπόνηση. Πάντα όμως θαύμαζα τους μαραθωνοδρόμους για αυτό που κάνουν. Γιατί στο κάτω κάτω δεν είναι και λίγο να τρέχεις σαν αγώνα 42 (και κάτι ψιλά) χιλιόμετρα. Φέτος με άλλα 2 παιδιά από τον όμιλο, αφού έπεσε η ιδέα στο «τραπέζι», αποφασίσαμε να κατεβούμε και να τρέξουμε στην κλασσική διαδρομή του μαραθωνίου. Είπαμε: «Προπόνηση έτσι και αλλιώς κάνουμε, γιατί δεν το προσπαθούμε; ». Έτσι ξεκινήσαμε να προετοιμαζόμαστε, περισσότερο ψυχολογικά, για να πάμε να τρέξουμε. Στην αρχή σαν στόχος τέθηκε να τερματίσουμε, αυτό όμως μας φάνηκε πολύ χαμηλό, οπότε το ανεβάσαμε λίγο και είπαμε πως αν τερματίσουμε κοντά στις 3:30 ώρες θα είμαστε ευχαριστημένοι. Ο καιρός πέρασε και κόντευαν οι μέρες για να τον αγώνα. Όσο πλησίαζε η μέρα τόσο πιο πολύ αισθανόμουν ανυπόμονος, και πέρα από αυτό μέσα μου είχα μια έντονη συγκίνηση για αυτό που πρόκειται να κάνω. Έφτασε η μέρα του αγώνα. Ξυπνήσαμε από νωρίς και πήγαμε στο σημείο συνάντησης για να μας παραλάβουν τα πούλμαν που θα μας πήγαιναν στην εκκίνηση της διαδρομής. Ένα τεράστιο πλήθος συνωστίζονταν έξω από τα πούλμαν περιμένοντας. Το ταξίδι για την εκκίνηση δεν ήταν πολύ μακρύ, ήταν ακριβώς 42 χιλιόμετρα…!

Φτάνοντας εκεί κατάλαβα πόσο μεγάλος ήταν ο αριθμός τον ανθρώπων που ήταν εκεί για να τρέξουν σε αυτόν τον δύσκολο αγώνα. Εμείς εκκινήσαμε αρκετά πίσω. Στην αρχή ξέραμε πως δεν θα έπρεπε να ξεκινήσουμε τρέχοντας κανονικά, γιατί ο αγώνας δεν ήταν 10 αλλά 42 χιλιόμετρα. Αν και σχετικά αργά που πηγαίναμε προσπερνούσαμε αρκετό κόσμο. Για την ακρίβεια μόνο προσπερνούσαμε! Τα πρώτα 10 χιλιόμετρα πέρασαν αρκετά εύκολα. Μιλούσαμε με τα παιδιά και στο μυαλό μας δεν υπήρχε ούτε η κούραση, ούτε το τι βρίσκεται ακόμη μπροστά μας. Σιγά σιγά όμως τα στόματα έλεγαν όλο και λιγότερες κουβέντες. Εκεί αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε την δυσκολία του αγώνα. Όσο είσαι ξεκούραστος το μυαλό σου λειτουργεί πιο καθαρά, και κάθε δυσκολία την αντιμετωπίζει και την ξεπερνά ευκολότερα από το όταν αρχίσει να μπαίνει και η κούραση στην μέση. Κάθε 2,5 χιλιόμετρα υπήρχαν σταθμοί ανεφοδιασμού που μας προμήθευαν υγρά για να μην πάθουμε αφυδάτωση και υδατάνθρακες. Αυτό ήταν παρήγορο και μας βοηθούσε να ξεπεράσουμε την δίψα μας. Καθώς τρέχαμε ανάμεσα από τα διάφορα χωριά και στο τέλος μιας αρκετά μεγάλης ανηφόρας περνάμε τον σταθμό ελέγχου στα 21 χιλιόμετρα. Είχαμε φτάσει ακριβώς στην μέση. Εκεί ακριβώς κατάλαβα πόσο δύσκολο είναι να τρέχεις μαραθώνιο. Τρέχαμε ήδη 1 ώρα και 50 λεπτά και ήμασταν ακόμα στα μισά… Εκεί ένιωσα για πρώτη φορά στη ζωή μου, τόσα χρόνια που κάνω πρωταθλητισμό, ότι τα πόδια μου θα με προδώσουν. Σε εκείνο το σημείο σκεφτήκαμε ότι αν περάσουμε το 30ο χιλιόμετρο μετά θα ήταν παιχνιδάκι να τερματίσουμε. Αυτό όμως ήταν το δύσκολο σημείο. Να φτάσουμε το 30ο χιλιόμετρο. Ο πραγματικός μαραθώνιος ξεκινάει μετά την μέση της διαδρομής. Μέχρι εκεί φτάνουν πολύ, αλλά η συνέχεια μετά από εκεί είναι το δύσκολο. Εκεί το μυαλό αρχίζει να καταλαβαίνει την πίεση την οποία δέχεται το σώμα, το θέμα είναι πόσο είσαι προετοιμασμένος να το πιέσεις ΕΣΥ για να φτάσει στα όριά του το σώμα σου. Ο άνθρωπος από την φύση του δεν έχει όρια. Η δυνάμεις του είναι πολύ περισσότερες από αυτές που φαντάζεται ο καθένας. Τα όριά του είναι αυτά τα οποία του επιβάλει το μυαλό του να βάλει. Έτσι όσο καλύτερα μπορέσεις να πειθαρχήσεις το μυαλό σου να μπορεί να υπομείνει, τόσο πιο εύκολο θα είναι αυτό το ΤΕΣΤ και γενικά το ότι κάνεις στην ζωή σου. Στην πορεία για τον τερματισμό έχεις πάρα πολύ χρόνο να σκεφτείς για πάρα πολλά πράγματα, και σου έρχονται στο μυαλό ερωτήσεις που αν πεις την απάντηση στον εαυτό σου καταλαβαίνεις πράγματα για τον εαυτό σου για τα οποία απορείς και εσύ ο ίδιος. Τα χιλιόμετρα όσο πάνε αρχίζουν να σου φαίνονται ότι κυλούν με πολύ αργό ρυθμό. Εκεί καταλαβαίνεις πως η σωματική κούραση δεν είναι τίποτα μπροστά στο να έχεις συνέχεια στο μυαλό σου ότι δεν πρέπει να εγκαταλείψεις, και πρέπει να μείνεις εκεί και να συνεχίσεις την προσπάθεια μέχρι το τέλος. Περνώντας το 30ο χιλιόμετρο και μπαίνοντας στην Αθήνα όλα σιγά σιγά άρχισαν να φαίνονται ευκολότερα. Η σωματική κούραση από ένα σημείο και πέρα ήταν η ίδια έτσι το μυαλό έκανε «κουμάντο».

Όσο περνούσαν τα τελευταία χιλιόμετρα και όσο πιο πολύ πλησίαζε η ώρα που θα μπαίναμε στο στάδιο για να τερματίσουμε τόσο ένιωθα όλο και περισσότερο μια χαρά και μια ευχαρίστηση η οποία μεγάλωνε! Περνώντας το προτελευταίο χιλιόμετρο περνούσαμε δίπλα από ένα αγωνιζόμενο και εκείνη την ώρα σταματάει και πάει να πέσει. Ευτυχώς τον συγκράτησε ένας θεατής που παρακολουθούσε. Αυτός ο άνθρωπος είχε τρέξει 40 χιλιόμετρα και όπως φάνηκε κατάφερε να ξεπεράσει τα όριά του. Έφτασε σε σημείο να μην μπορεί να κάνει ούτε ένα βήμα παραπάνω… Εκείνη την στιγμή αισθάνθηκα μια μεγάλη στενοχώρια για την προσπάθεια που κατέβαλε αυτός ο άνθρωπος και τελικά λίγο πριν το τέλος εγκατέλειψε. Μόλις είδαμε το στάδιο όλα ξεχάστηκαν. Η κούραση είχε φύγει. Μια χαρά και μια ανακούφιση υπήρχε και στους τρεις μας. Τερματίζοντας κρατώντας τα χέρια των φίλων μου, αισθάνθηκα από τα ωραιότερα συναισθήματα που έχω αισθανθεί ποτέ μου. Η ευχαρίστηση και η ικανοποίηση που ένοιωσα από τον εαυτό μου ήταν πάρα πολύ μεγάλη. Τερματίσαμε και οι τρεις ταυτόχρονα και με χρόνο 3:36:08. Φυσικά λίγες ώρες μετά και τις για τις επόμενες μέρες είχα μια δυσκολία στο να περπατήσω, αλλά μπροστά στην εμπειρία που έζησα αυτό ήταν το λιγότερο.