Βρείτε πληροφορίες για τα μεταπτυχιακά προγράμματα που προσφέρονται από τα Πανεπιστήμια και ΤΕΙ.
Η κλασσική, παραδοσιακή σαλάτα, πλούσια σε θρεπτική αξία και αναπόσπαστο κομμάτι της μεσογειακής διατροφής, με άρωμα Ελλάδας.
Παρόμοια συνταγή με τις κρέπες, οι βάφλες είναι ένα ωραίο γλύκισμα που ετοιμάζεται σε λίγα μόνο λεπτά και χορταίνει περισσότερο από τις κρέπες. Οι βάφλες είναι πιο υγιεινές γιατί δεν χρειάζονται τηγάνισμα με λάδι ή βιτάμ, όπως οι κρέπες.
Όταν θέλετε ένα μικρό, απολαυστικό και χορταστικό γλυκό, οι κρέπες είναι η λύση. Ετοιμάζονται γρήγορα και εύκολα και δεν απαιτούν πολλά υλικα.
Την εποχή που γύρισε αυτήν την ταινία είχε αρχήσει να περνάει στο περιθόριο ο βουβός κινηματογράφος,αλλά ο Chaplin περιφρονούσε τις ταινίες με ήχο,και συνέχισε να υπηρετεί τον βουβό κινηματογράφο.Σε αυτήν την ταινία ο Αλήτης προσπαθεί να βοηθήσει μια τυφλή κοπέλα που πουλάει λουλούδια στον δρόμο, η οποία τον ερωτεύεται πιστεύοντας πως είναι κάποιος πλούσιος.Την σκηνή όπου η κοπέλα δίνει ένα λουλούδι στον Αλήτη την γύριζε ο Chaplin για εβδομάδες,προσπαθόντας να τελειοποιήσει μια τόσο απλή σκηνή.Ωραία (βουβή!!)ατάκα της ταινίας:Tomorrow the birds will sing.
Η ταινία είναι βασισμένη στην πραγματική ιστορία του John Nash, ο οποίος έχει κερδίσει το Βραβείο Νόμπελ Οικονομικών Επιστημών. Ο John Nash (Russell Crowe) είναι ένα λαμπρό μυαλό στα Μαθηματικά, αν και δεν είναι τόσο κοινωνικός με τους ανθρώπους. Μετά από τη μυστική ενασχόλησή του με την αποκρυπτογράφηση μηνυμάτων του εχθρού προς όφελος του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης, γίνεται ολοένα και πιο παρανοϊκός. Τα επόμενα χρόνια είναι μία μάχη μεταξύ της πραγματικότητας και των παραισθήσεών του.
Πρόκειται για έναν καθημερινό άνθρωπο ο οποίος βρίσκεται παγιδευμένος, με μυστήριο τρόπο, σε ένα δωμάτιο. Όταν καταφέρνει να βγει από εκεί μετά από 15 χρόνια η εκδίκησή του είναι το λιγότερο απολαυστική! Όμως το μαρτύριό του δεν ήταν να σταματήσει μόνο μέσα στο δωμάτιο, προφανώς κάποια παλιά έχθρα με έναν παλιό του φίλο ήταν η αιτία για αυτά τα παράξενα γεγονότα. Ωραία ατάκα της ταινίας : If they had told me it was going to be fifteen years, would it have been easier to endure?